Επιστολή του συντρόφου Κώστα Σακκά

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.

Το σημερινό κράτος -μόνιμης- έκτακτης ανάγκης στην προσπάθεια να ανοίξει το δρόμο στη νέα αναπτυξιακή επέλαση του κεφαλαίου, εξαπολύει μια σφοδρότατη επίθεση σχεδόν στο σύνολο του κόσμου της εργασίας, επιβεβαιώνοντας πως ο ταξικός πόλεμος, όχι απλά μαίνεται αλλά βρίσκεται και σε οξυμένη φάση. Τα κράτη , ανέκαθεν αποτελούσαν όργανα ταξικής κυριαρχίας. Ένα σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που στόχο έχει τον συμβιβασμό των ιστορικά ασυμφιλίωτων αντιθέσεων μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, απόλυτα ευθυγραμμισμένη στις εντολές των αφεντικών της (ΕΕ, ΔΝΤ), στοχεύει στην άνευ όρων παράδοση της σύγχρονης εργατικής τάξης και στον παροπλισμό της απο κάθε κατάκτηση του παρελθόντος ώστε να την καταστήσει ακόμα πιο εκμεταλλεύσιμη, ακόμα πιο επικερδής για το κεφάλαιο. Το πολιτικό σύστημα καθαρότερα από κάθε άλλη περίοδο, ενεργεί για λογαριασμό της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Ενεργεί για λογαριασμό των μεγάλων επενδυτικών εταιριών, ενεργεί για λογαριασμό των τραπεζικών κολοσσών, ενεργεί για λογαριασμό των κρατών-τοκογλύφων, υπηρετεί και εξυπηρετεί την οικονομία των αγορών και του κεφαλαίου.

Το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται στη δίνη μιας απ’τις μεγαλύτερες δομικές κρίσεις στην ιστορία του, τόσο λόγω του βάθους της, όσο και λόγω της πολλαπλής εκδήλωσης αυτής (τραπεζικός τομέας, αγορά ακινήτων, εμπορευμάτων), έχει δημιουργήσει εφάμιλλης βαρύτητας κρίση και στο πολιτικό σύστημα εξουσίας.

Είναι δεδομένο, πως για το καπιταλιστικό σύστημα, η συσσώρευση του κεφαλαίου πάντα θα αποτελεί νομοτέλεια αλλά και σημείο κρίσης, όχι μόνο για αυτό αλλά και για το πολιτικό -σύστημα-. Η ροή των κεφαλαίων και η κερδοφόρα ανάπτυξή τους η οποία αποτελεί βασική αρχή πάνω στην οποία δομείται ολόκληρο το σύστημα, θα καθορίζει πάντοτε τις πολιτικές χαράξεις των κρατών. Τα ισχυρότερα οικονομικά κράτη εφαρμόζουν πολιτικές μετατόπισης των χρεών, είτε στην ευρωπαϊκή είτε στην παγκόσμια περιφέρεια, προκειμένου να διασφαλίσουν τον ισχυρό γεωγραφικό πυρήνα συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Οι κυβερνήσεις των αδύναμων οικονομιών από την άλλη, επιβάλλουν εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας, αδιαφορώντας για τις συνθήκες οικονομικής ανέχειας και εξαθλίωσης που αυτές διαμορφώνουν. Καταστρέφουν τη ζωή και τα όνειρα ολόκληρων λαών, υποθηκεύουν το μέλλον τους, ξεριζώνουν κάθε ελπίδα προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της εκάστοτε οικονομικής ελίτ και την εξασφάλιση του συστήματος που τις καθιστά κυρίαρχες.

”Στη δημοκρατία η προπαγάνδα είναι ότι το ρόπαλο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς”, έχει διατυπώσει ο Ν. Τσόμσκυ.

Σήμερα οι ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές επιταγές που καλούνται οι κυρίαρχοι να επιβάλλουν, απαιτούν τόσο το ρόπαλο, όσο και την κατασκευή της συναίνεσης απ’την τέταρτη εξουσία. Την εποχή του πρώτου μνημονίου, μεγαλοεκδότες συσκέφτηκαν με τον πρωθυπουργό για τον τρόπο που θα προπαγανδίζονταν τα επαχθή οικονομικά μέτρα ως αναγκαία και για το πώς αυτά θα είχαν τις μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Usb stick στάλθηκαν σε μεγαλοδημοσιογράφους με οδηγίες προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι θέσεις τους με την κυβερνητική πολιτική, ενώ είναι γεγονός ότι κάποιοι απομακρύνθηκαν από τις καρέκλες τους, επειδή δεν υπήρξαν όσο αποτελεσματικοί απαιτούσαν οι πολιτικές περιστάσεις.

Η αντικειμενικότητα και ο έγκυρος χαρακτήρας της ενημέρωσης των καθεστωτικών μέσων σήμερα, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους ”εκβιασμούς” της κυβέρνησης προς τους ιδιοκτήτες τους για τη δημοπράτηση των συχνοτήτων και την απελευθέρωση των αδειών εκπομπής -μνημονιακός όρος-, την παύση της χορήγησης δανείων χωρίς εγγυήσεις και φυσικά τα κοινά συμφέροντα που έχουν από την εργασιακή αποσάθρωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως και οι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις, σκανδαλωδώς έχουν απαλλάξει τους καναλάρχες από τις φορολογικές τους οφειλές τη στιγμή που ο λαός στενάζει από τα χαράτσια και τη λιτότητα.

Το άτυπο υπουργείο προπαγάνδας της κυβέρνησης, συνεπικουρούμενο απ’ τα καθεστωτικά μμε πασχίζουν να πείσουν είτε με την προπαγάνδα είτε με την καταστολή πως κάθε αντίσταση στην άνιση οικονομική και πολιτική κατανομή του σήμερα, είναι μάταιη και καταδικασμένη, αφού πάντα θα βρίσκει μπροστά της όλους τους μηχανισμούς, τους θεσμούς, τις λειτουργίες του σημερινού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Θέλουν μια κοινωνία σε σύγχυση, παθητική μπροστά στις εξελίξεις και αντιληψιακά παροπλισμένη, ώστε να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης. Κατασκευάζουν ένα τεχνητό κλίμα ανασφάλειας ώστε τα μνημόνια και τα μέτρα της νέας εξαθλίωσης να εφαρμόζονται αναντίρρητα.

Χαρακτηρίζουν τους αναρχικούς αγωνιστές τρομοκράτες και λογοκοπούν σε μια προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη πως απειλείται απο τη δράση τους.

Πόσο αποτελεσματική όμως μπορεί να είναι αυτή η προπαγάνδα απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα?

Αν ερωτηθούν οι πάνω από 4 εκατομμύρια άνθρωποι που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας, ποιός ευθύνεται για την ανέχεια που βιώνουν…

Αν ερωτηθούν οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι ποιός ευθύνεται για τον αποκλεισμό τους από τη σύγχρονη μισθωτή σκλαβιά…

Αν ερωτηθούν οι 20 χιλιάδες άστεγοι ποιος ευθύνεται για την εξαθλίωση τους…

Αν αναρωτηθούν ποιός ευθύνεται για τις πάνω από τρείς χιλιάδες αυτοκτονίες που έχουν καταγραφεί στα χρόνια των μνημονίων…

Αν αναρωτηθούν ποιός ευθύνεται για την τεράστια αύξηση της χρήσης ψυχοφαρμάκων -φαινόμενο απόλυτα συνδεδεμένο με την σημερινή οικονομική και υπαρξιακή ανέχεια- και για ένα σωρό άλλα δείγματα κοινωνικής παρακμής, μήπως η απάντηση που θα πάρουν είναι ”ο Σακκάς” ή κάποιος από αυτούς που τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ”τρομοκράτη” ?

Δεν νομίζω…

Όποιος θέλει να βρεί τους πραγματικούς τρομοκράτες, ας ψάξει στο υπουργείο οικονομικών και το υπουργείο εργασίας το οποίο ευθύνεται για την οικονομική εξαθλίωση του λαού.

Ας ψάξει στο λογιστήριο του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία που τζογάρανε τα λεφτά των φορολογουμένων στο καζίνο του χρηματιστηρίου.

Ας ψάξει στο ΤΑΙΠΕΔ και στις επιτροπές ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Ας ψάξει στα κόμματα και τα λογιστήρια τους που χρεώνουν με τεράστια δάνεια τον λαό για τις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Ας ψάξει στο υπουργείο δημόσιας τάξης και το υπουργείο ναυτιλίας που εκτελεί συμβόλαια θανάτου στο όνομα της ”μεταναστευτικής πολιτικής”.

Τρομοκρατικές ενέργειες για το λαό είναι το ξεπούλημα των ναυπηγείων, των αεροδρομίων, των λιμανιών, του ΟΣΣΕ, της ΕΥΑΘ, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Τρομοκρατικές ενέργειες είναι οι ολυμπιακοί αγώνες και οι μίζες, είναι οι φοροαπαλλαγές και τα δάνεια στους έκδοτες και τους καναλάρχες, είναι η διάλυση της υγείας και της εκπαίδευσης, είναι η υποθήκευση της ζωής και των ονείρων των επόμενων γενεών…

Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, προσπαθούν με τη βρώμικη προπαγάνδα τους να απονοηματοδοτήσουν τους αγώνες των κοινωνικών αγωνιστών και να πείσουν πως η δράση τους στρέφεται κατά της κοινωνίας. Επιδιώκουν, προβάλλοντας τις στημένες επικοινωνιακές κόντρες της κυβέρνησης μεταξύ υποργείου δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης, να προλειάνουν το έδαφος για την όξυνση της καταστολής απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους. Η όξυνση της καταστολής που στοχεύει τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές στο σήμερα, είναι ξεκάθαρο, πως στοχεύει στον εκφοβισμό και την αποτροπή των αντιστεκόμενων και των εξεγερμένων του αύριο. Αποτελεί προλήπτική καταστολή.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που παρουσίασαν τα καθεστωτικά μέσα την ”είδηση” της φυγοδικίας μου.

Ενώ δεν έχω καταδικαστεί από κανένα δικαστήριο μέχρι σήμερα, για τα δημοσιογραφικά κοράκια είναι αρκετό πως η αντιτρομοκρατική με έχει κρίνει ένοχο. Έχουν ανάγει την ΔΑΕΕΒ σε μια ανώτερη θεσμική αρχή η οποία κρίνει και αποφαίνεται, ενώ η υπόλοιπη πολιτεία ως παρεκτρέπουσσα, αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τα συμπεράσματά της (”η αντιτρομοκρατική τους πιάνει και οι δικαστές τους αφήνουν”…). Σωρεία άθλιων ρεπορτάζ που κάνουν λόγο για υποτιθέμενη ευνοϊκή μεταχείρισή μου από τους δικαστικούς μηχανισμούς, για σκόπιμη αναλγησία, μέχρι και για αριστερό παρακράτος(!), που άνοιξε τη πόρτα της φυλακής και έφυγα…

Η γελοιότητα και η σκοπιμότητα κονταροχτυπιούνται με την κοινή λογική…

Για την ιστορία να θυμίσω πως εγώ, είμαι αυτός που το 2010 προφυλακίστηκε για συμμετοχή σε ”άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση”.

Είμαι αυτός που μετά από έξι μήνες προφυλακίστηκα εκ νέου για συμμετοχή στη ΣΠΦ, παρ’όλο που από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου εχω αρνηθεί τόσο εγώ όσο και η ίδια η οργάνωση οτι είμαι μέλος της.

Είμαι αυτός που όταν έληξε η δεκαοκτάμηνη προφυλάκισή μου και έπρεπε να αφεθώ ελεύθερος, προφυλακίστηκα εκ νέου για τις ενέργειες της ίδιας οργάνωσης(!).

Είμαι αυτός που όταν έληξε και η δεύτερη δωδεκάμηνη προφυλάκιση, παρέτειναν την κράτησή μου κατά έξι μήνες ακόμα εντελώς παράτυπα.

Είμαι αυτός που έκανε 38 μέρες απεργία πείνας για να αποφυλακιστώ με απόφαση του δεύτερου συμβουλίου μετά από ανακοίνωση στους αρμόδιους οτι σκόπευα να προχωρήσω σε απεργία δίψας σε περίπτωση που θα μου απέρριπταν για δεύτερη φορά το αίτημα.

Είμαι αυτός που είχα τη χαρά να νιώσω τι σημαίνει αλληλεγγύη και τι σημαίνει να έχεις συντρόφους… Είμαι αυτός που είχα την πολιτική ικανοποίηση να συσπειρωθεί με αφορμή την υπόθεσή μου ένα πραγματικό κίνημα αλληλεγγύης, γεγονός που καθόρισε και τη νίκη του συγκεκριμένου αγώνα και αυτό, το γνωρίζουν πολύ καλά οι δικαστές και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.

Είμαι αυτός που πέντε μήνες μετά την αποφυλάκισή μου, με συνέλαβε εκ νέου η αντιτρομοκρατική γιατί δεν κοιμήθηκα σπίτι μου(!), ασχέτως αν δεν είχα περιοριστικό όρο που να με υποχρέωνε να διανυκτερεύω στον τόπο διαμονής μου.

Παρ’όλα αυτά, αν και το δικαστήριο έκρινε ότι δεν έπρεπε να καταδικαστώ, τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν άλλη άποψη…

Ευτυχώς που δεν έχουν δικαίωμα -ακόμα- να ασκούν έφεση στις αποφάσεις των δικαστηρίων ο Πρετεντέρης, η Κοσιώνη, η Μίνα Καραμήτρου και οι λοιποί εγκάθετοι σφουγγοκωλάριοι του συστήματος… Το πλημελλειοδικείο κατ’αυτούς, θα έπρεπε να με στείλει στη φύλακη αφού έτσι αποφάσισε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, αφού το αποφάσισε ο Δένδιας, αφού για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, την προηγούμενη μέρα παραβίασε ο Χ.Ξηρός την άδειά του και αυτό έπρεπε επικοινωνιακά να απαντηθεί.

Είμαι αυτός που μια εβδομάδα αργότερα ξανασυλλαμβάνομαι επειδή η αντιτρομοκρατική, υποτίθεται ότι ταυτοποίησε αποτυπώματά μου στο σπίτι της 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι, τα οποία είχε συλλέξει το 2009, με το γελoίο πρόσχημα ότι δεν είχα σημανθεί το 2010 όταν με συνέλαβε, παρ’όλο που υπάρχει έκθεση της ΔΑΕΕΒ -η οποία δημοσιοποιήθηκε- που επιβεβαιώνει το αντίθετο.

Μετά την απολογία μου σε ανακριτή και εισαγγελέα αφήνομαι τελικά ελεύθερος.

Και πάλι όμως τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν διαφορετική άποψη.

Και πάλι οι δικαστικές αρχές ”δεν ενήργησαν ως όφειλαν”…

Για τους καθεστωτικούς δημοσιογράfους, σωστά ενεργούν οι δικαστές μόνο όταν αφήνουν ελεύθερους τους διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους καναλάρχες και τους εκδότες…

Για ακόμα μια φορά επιστράτευσαν τη βρώμικη προπαγάνδα τους για να κατασκευάσουν κλίμα τρομοϋστερίας και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Αυτή ήταν, αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η δουλειά τους· δεκανίκι του συστήματος…

Ειδικά σήμερα, που η ανάγκη διάσωσης του οικονομικοπολιτικού συστήματος εξουσίας επιτάσσει τη λειτουργία του ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς, οι κυρίαρχοι χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και τη προπαγάνδα τους. Καλλιεργώντας κλίμα φόβου και τρομοϋστερίας, στοχεύουν στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και εν τέλει στην απομάκρυνση από τα πραγματικά πεδία αγώνα.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο αγώνας ενάντια στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι για την κοινωνική απελευθέρωση.

Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε τις λογικές που θέλουν μάταιη κάθε πραγματική αντίσταση, που θέλουν ανώφελο κάθε πραγματικό αγώνα, που θέλουν ανύπαρκτη κάθε προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους.

Ειδικά σήμερα, που οι κυρίαρχοι το μόνο που έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν στους σύγχρονους υποτελείς τους είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση, και η καταστολή, σήμερα είναι που μπορούμε και πρέπει να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την υλοποίηση των προταγμάτων μας. Να παρέμβουμε σε πραγματικούς χρόνους και χώρους, διαμορφώνοντας τις εξελίξεις προς την επαναστατική κατεύθυνση. Να αντισταθούμε στις λογικές που θέλουν καταδικασμένη στην ήττα και την αποτυχία κάθε απόπειρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να αντισταθούμε στην κυρίαρχη ηθική που θέλει τον άνθρωπο υποταγμένο και με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στους δυνάστες του. Να αντισταθούμε στην πραγματικότητα που θέλει τον άνθρωπο αδιάφορο και παθητικό στο σήμερα και ανήμπορο και καταδικασμένο στο αύριο. Να αντισταθούμε στις λογικές ανάθεσης και παραίτησης απέναντι σ´ αυτά που μόνοι μας πρέπει να πράξουμε. Να αντιτάξουμε απέναντι στη νομιμοφροσύνη της υποταγής, την παραβατικότητα της αντίστασης και της εξέγερσης.

Η συνείδηση φέρει το βάρος της ιστορικής ευθυνής.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ !

Κώστας Σακκάς 7/02/2014

“Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης“ XΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ

“Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης“

Μέρος δεύτερο

(Η συνέχιση της συζήτησης που άνοιξε ο Ιταλός σύντροφος Nicola Gai)

i) Οι θαυματοποιοί της κοινωνικής σωτηρίας.

Σήμερα ζούμε σε μία ανιαρή , προβλεπόμενη και μηχανική εποχή. Ζούμε στη δικτατορία των αριθμών της οικονομικής κρίσης , των στατιστικών της ανεργίας, των χρηματιστηριακών αναλύσεων και του γενικευμένου κοινωνικού φόβου…

Παράλληλα το ανθρωπιστικό εμπόριο των «προοδευτικών» ιδεολογιών αναζητάει νέους πελάτες. Οι περιπλανώμενοι θαυματοποιοί διαφημίζουν την ιδεολογική τους πραμάτεια και υπόσχονται κοινωνική θεραπεία. Εναλλακτικές πηγές ενέργειας πράσινη ανάπτυξη, δίκαιη φορολογία, σεβασμός των εργασιακών δικαιωμάτων, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κοινωνικό κράτος…

Από πίσω ακολουθούν διάφοροι «αναρχικοί» τσαρλατάνοι διαφημίζοντας πιο ελευθεριακά γιατροσόφια για την έλευση της ουτοπίας. Κοινωνική δικαιοσύνη, αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, άμεση δημοκρατία, εργατικά συμβούλια…

Όμως ακόμα και οι «αναρχικές» συνταγές κοινωνικής σωτηρίας ενώ υπόσχονται ότι απελευθερώνουν τη ζωή μας, το μόνο που κάνουν είναι να αλλάζουν τον προγραμματισμό της κοινωνικής μηχανής διδάσκοντας πιο ελευθεριακές οδηγίες χρήσης . Ένας γάτος ακόμα κι αν τον βάψεις μαυροκόκκινο παραμένει πάντα γάτος.

Γιατί όμως υπάρχει το άγχος μέσα στους αναρχικούς κύκλους να παριστάνουν κάποιοι τους γιατρούς της κοινωνικής σύφιλης; Η αναρχική εξέγερση δεν είναι κοινωνικό παυσίπονο, είναι δηλητήριο. Δεν απαλύνει τον πόνο ούτε θεραπεύει νανουρίζοντας με μελλοντικές υποσχέσεις μιας «δίκαιης» κοινωνίας, αντίθετα «δηλητηριάζει» τη σκέψη και την πράξη με σκοπό την καταστροφή του υπάρχοντος και τη δημιουργία ανεξερεύνητων παθών και εντάσεων μιας ζωής που δεν θυμίζει τίποτα απ’ τον παλιό κόσμο.

Δυστυχώς σήμερα έχουμε μάθει να λογαριάζουμε τη ζωή ως αντικείμενο. Τη ζωή πλέον δεν τη ζούμε, αλλά την αγοράζουμε σε μικρές δόσεις. Αγοράζουμε αντικείμενα για να χαρούμε, αγοράζουμε ιδεολογίες για να πιστεύουμε, αγοράζουμε σχέσεις για να επικοινωνούμε, αγοράζουμε χρόνο για να διασκεδάζουμε.

Όλες οι συνταγές που προτείνουν την αόριστη μελλοντική επανάσταση δεν λένε κουβέντα για την καταστροφή του πολιτισμού της εξουσίας. Στην πιο «αναρχική» τους εκδοχή αρκούνται να προτάσσουν την καταστροφή κάποιων υλικών υποδομών (φυλακές, υπουργεία κ.α.) του παλιού κόσμου. Δηλαδή με λίγα λόγια τα υπόλοιπα λάφυρα του πολέμου θα σωθούν. Η τεχνολογία, η εργασία, ο πολιτισμός, η ισχύς της πλειοψηφίας στοιχειώνουν και τη νέα ουτοπία της ύπαρξής μας.

Όμως για μας το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης, δεν είναι απλά η ανατίναξη κάποιων ανθρώπινων στόχων και κτιρίων, αλλά η ανατίναξη όλων των κοινωνικών σχέσεων. Για μας δεν αρκούν τα πολιτικά προτάγματα των κοινωνικών αγώνων που θέλουν απλά έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ίσο, αλλά εξίσου προβλεπόμενο και πληκτικό.

Δεν θέλουμε να γίνουμε πάλι σκλάβοι του εφικτού, των αριθμών, των αναλύσεων. Γι’ αυτό δεν ψάχνουμε τα έτοιμα επαναστατικά προγράμματα και τις απαντήσεις σε όλα. Αν η ζωή ξεμείνει από ερωτήσεις, τότε τι αξία θα έχει;

Διαβάζουμε ξανά και ξανά, αναλύσεις, προτάσεις, προγράμματα, ακόμα και αναρχικά κείμενα με έννοιες, με πολύπλοκους όρους και μία ατέλειωτη βιβλιογραφία, που προσπαθούν να εξηγήσουν την ουτοπία τους, να δώσουν λύσεις, να πείσουν για το δίκιο τους. Μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο μαρξισμό και ασκήσεις διανοητικής ικανότητας. Γράφονται πάρα πολλά ως μία επίδειξη γνώσης. Κάποιοι ξέρουν καλά το παιχνίδι με τις λέξεις και αυτοθαυμάζονται.

Όμως τελικά η μόνη ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι το πώς θα επιτεθούμε σήμερα και πως θα ζήσουμε τώρα πιο επικίνδυνα και πιο ελεύθερα.

ii) Επίθεση, επίθεση, επίθεση…

Γι’ αυτό θέλω μ’ αυτό το κείμενο να συνεχίσω τη συζήτηση που άνοιξε ο σύντροφος Nikola Gai μέσα από τις ιταλικές φυλακές σχετικά με την άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης.

Μιλώντας λοιπόν για την αναρχική διαρκή επίθεση θεωρούμε ως αφετηρία της τη συνείδηση. Όμως επειδή συχνά οι δικαιολογίες για την αναστολή της επίθεσης κλέβουν τις πιο όμορφες και περίτεχνες λέξεις, είναι απαραίτητο να προσδιορίσουμε τι εννοούμε αναρχική συνείδηση.

Η συνείδηση δεν είναι για μας αναλύσεις επί αναλύσεων, επίδειξη σκονισμένων ιστορικών γνώσεων, ακαδημαϊκές συνελεύσεις πολιτικής ρητορείας, ατέλειωτοι μονόλογοι και ανιαρές οικονομικές διατριβές. Δεν χρειαζόμαστε γαρνιρισμένους λόγους, ούτε όμορφα εκφραστικά στολίδια για να πείσουμε κάποιο ακροατήριο ή να ενισχύσουμε το μύθο του ρομαντικού, ονειροπόλου, συνειδητοποιημένου «επαναστάτη» που θυσιάζεται για το καλό των άλλων. Δεν έχουμε φαγούρα ούτε για μαζικότητα, ούτε για αποδοχή.

Η συνείδηση ξεκινάει με μια απλή σκέψη, μ’ έναν ευθύ προβληματισμό, με μία ατομική εξέγερση.

Η συνείδηση είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και την μοναδικότητά του, ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσουμε σχέσεις και επικοινωνούμε με τους άλλους, ο τρόπος με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας, όχι σαν μια δεδομένη και προβλέψιμη κατάσταση, αλλά σαν μια αλληλουχία συγκρούσεων μέσα από τις οποίες ανακαλύπτουμε νέες αξίες, νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα… Αναρχική συνείδηση είναι ο τρόπος που γελάμε, ερωτευόμαστε, διασκεδάζουμε, ονειρευόμαστε…

Αυτά δεν τα βρίσκει κανείς μόνο μέσα στα βιβλία ή στους επίσημους πολιτικούς λόγους που θέλουν να τα αναλύσουν όλα. Άλλωστε βρισκόμαστε σε πόλεμο και όχι σε οικονομικό συνέδριο ή σε κάποιο φιλολογικό διαγωνισμό.

Στην ένοπλη αναμέτρηση με την εξουσία δεν μετράει αυτός που μιλάει πιο όμορφα, αλλά αυτός που κάνει τα λόγια του πράξη.

Η επίθεσή μας λοιπόν είναι αποτέλεσμα της συνείδησης και της επιθυμίας μας όχι μόνο να δραπετεύσουμε από τους κανόνες και τους συμβιβασμούς της κοινωνικής μηχανής, αλλά και να την καταστρέψουμε.

Η επίθεση ενάντια στο σύστημα, οι εκρήξεις , οι ληστείες , οι εκτελέσεις, το σαμποτάζ, η φωτιά δεν είναι απλά εργαλεία ενός αόριστου αγώνα, είναι ο ίδιος ο αγώνας, είναι ο δικός μας τρόπος να ζούμε ελεύθερα εδώ και τώρα. Δεν πρόκειται για κάποιο ένοπλο φετίχ των μέσων, αλλά αντίθετα για μία διαφορετική προσέγγιση στην «πολυμορφία» του αγώνα που χτυπάει τις θεωρητικές αγκυλώσεις και καταργεί τους ειδικούς της βίας.

Μία αναρχική ληστεία τράπεζας ή μία εκτέλεση ενός μπάτσου δεν είναι μία αποκομμένη θεαματική εικόνα όπως παρουσιάζεται από τους δημοσιογράφους σε στυλ αστυνομικής ταινίας. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία μεταξύ συντρόφων, που σκέφτονται, κουβεντιάζουν, προτείνουν, αποφασίζουν, σχεδιάζουν και κάνουν τα λόγια τους πράξη. Είναι μια ζωντανή κατάσταση, μέσα στην οποία δοκιμάζονται σχέσεις, αντοχές, συναισθήματα…

Είναι η επιθυμία σε κίνηση. Είναι η ανάληψη του κινδύνου, άλλωστε χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει ζωή. Όλες οι εργατοώρες των ακαδημαϊκών συζητήσεων δεν φτάνουν να συγκριθούν ούτε με ένα λεπτό άμεσης δράσης.

Η αναρχία συναντάει το βίωμά της μονάχα όταν κάποιος αποφασίζει να οπλιστεί, να φορέσει κουκούλα και να διακόψει οριστικά το προγραμματισμένο ρολόι της ζωής του.

iii)Το θλιβερό ψέμα των ενδιάμεσων κοινωνικών αγώνων.

Φυσικά ξέρουμε πως στην ανθρώπινη ιστορία μονάχα μειοψηφίες ατόμων ήταν έτοιμες να ζήσουν ή να πεθάνουν γι’ αυτά που πιστεύουν. Αυτό όμως δεν μειώνει ούτε την αξία ούτε την απόλαυση της μάχης.

Άλλωστε η διαχρονική φαντασίωση της προετοιμασίας των μεγάλων μαζών ως προϋπόθεση για τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία επιφέρει μονάχα αναβολές.

Για μας η αναρχία είναι πρώτα απ’ όλα μία ατομική επιλογή που έχει ως συνέπεια την όξυνση του αγώνα για μία συλλογική εξέγερση. Είναι μία επιλογή που βιώνουμε στο εδώ και στο τώρα , χρησιμοποιώντας σε μέγιστη ένταση και αυθάδεια όλα τα μέσα επίθεσης που διαθέτουμε.

Αντίθετα οι «πολιτισμένοι» αναρχικοί ψάχνουν απεγνωσμένα για μία συνειδητή προλεταριακή τάξη που αρκεί να της γνεύσεις φιλικά και να μεταμορφωθεί στην εμπροσθοφυλακή της «κοινωνικής επανάστασης» . Με αυτόν τον τρόπο οι βετεράνοι της θεωρίας κρύβονται πίσω απ’ την αιώνια αναβολή περιμένοντας τις ώριμες αντικειμενικές συνθήκες.

Παράλληλα ασκούν έντονη κριτική και εξαπολύουν λυσσαλέα , λάσπη εναντίον όποιου συντρόφου ξεπερνά τα όρια του κοινωνικά αποδεκτού, του μέτρου και του μετρίου. Για παράδειγμα σχεδόν όλοι οι «κοινωνιστές» αναρχικοί είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν, συμβολικές μικρές ενέργειες αρκεί να είναι καλυμμένες πίσω από τη συμμετοχή των πολλών (ώστε αν γίνει καμία στραβή ο καθένας να σκεφτεί ότι δεν θα πιάσουν αυτόν) να μην έχουν σοβαρές ποινικές συνέπειες ( η φυλακή τρομοκρατεί τους υποτιθέμενους αυριανούς καταστροφείς του υπάρχοντος) και φυσικά να μην τρομάζουν τον κόσμο ( για να γίνεις πολιτικάντης δεν είναι απαραίτητο να είσαι υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο).

Έτσι δημιουργείται μία ασφαλής ρουτίνα «αναρχικής μαχητικότητας» που εξαντλείται σε μικρές δόσεις με τη γραφική πλέον συμμετοχή σε καμία σποραδική οδομαχία στα λαϊκά συλλαλητήρια. Για να μη γίνει παρεξήγηση, προφανώς θεωρώ πως κάθε μολότοφ που εκτοξεύεται είναι μία ανάσα εξέγερσης στο κάτεργο της μητρόπολης. Άλλωστε όλοι μας τα πρώτα εξεγερτικά βιώματα σε αυτές τις οδομαχίες τα αποκτήσαμε ανάμεσα σε δακρυγόνα, φωτιές και κυνηγητά με μπάτσους.

Όμως άλλο είναι να χρησιμοποιείς τον ειρηνικό περίπατο-πορεία του πλήθους ως ευκαιρία για σαμποτάζ, δολιοφθορά και επίθεση και άλλο να θεωρείς ότι αυτές οι ευκαιριακές συγκρούσεις είναι το επιτρεπτό όριο και η μόνη δυνατότητα «κοινωνικής εξέγερσης»

Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας κάνει στο όνομα του κοινωνικά αποδεκτού να περιορίσουμε την επιθυμία και τις πράξεις μας για επίθεση.

Μία κοινωνία που δεν τρομάζει από την ηθική της δουλειάς , απ΄ την δικτατορία του χρήματος, απ΄ την ψυχρότητα της τεχνολογίας, απ΄ την καταστροφή της φύσης και τρομάζει επειδή κάποιοι μπάτσοι ή μερικοί αξιωματούχοι της εξουσίας μπορεί να σκοντάψουν πάνω στις ριπές από Καλάνσνικωφ ανταρτών πόλης, τότε μας είναι αδιάφορη και εχθρική.

Σε αυτό το σημείο θεωρώ απαραίτητο να μιλήσουμε για το ζήτημα των ταξικών αναφορών και των ενδιάμεσων αγώνων. Δυστυχώς αρκετοί εξεγερσιακοί σύντροφοι κουβαλούν ακόμα μαζί τους την κοινωνιστική κληρονομιά των παραδοσιακών αναρχικών. Διαβάζουμε σε πολλά αναρχικά κείμενα «την ανάγκη να συνδεθούμε με την κοινωνία». Αυτή η φράση κρύβει μέσα της το ενοχικό σύμπλεγμα της διαφορετικότητας. Για ποιο λόγο να συνδεθούμε με την κοινωνία; Είμαστε κομμάτι της κοινωνίας αφού γεννηθήκαμε μέσα σε αυτήν και διδαχτήκαμε τους κανόνες της. Όμως τώρα ως αναρχικοί την αρνούμαστε και την πολεμάμε για το μόνο που προσφέρει είναι συμβιβασμός, καταπίεση και πλήξη. Για ποιο λόγο λοιπόν να γυρίσουμε πίσω στη μήτρα μας και να συνδεθούμε με ότι έχουμε αρνηθεί. Η αντίληψη της σύνδεσης με τα «αγωνιζόμενα» κοινωνικά κομμάτια ως απαραίτητη προϋπόθεση για να προωθήσουμε την εκτροπή και την εξέγερση δεν διαφέρει πολύ από τη λογική των κομμουνιστικών κομμάτων που θέλουν να καθοδηγήσουν τις μάζες για τη λαϊκή επανάσταση. Εμείς δεν πιστεύουμε ούτε σε πρωτοπορίες, ούτε περιμένουμε τη βραδυπορία της μάζας να μάθει ν’ αναπνέει ελεύθερα.

Όπως έγραφε ο R. Novatore: «Εσείς περιμένετε την επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού!»

Άλλωστε αν θέλουμε να μιλήσουμε για ταξικούς αγώνες πρέπει να παραδεχτούμε πως η συνοχή της εργατικής τάξης στηρίζεται αποκλειστικά στην εξαναγκαστική οικονομική συνθήκη που βιώνουν οι καταπιεσμένοι και όχι σε κάποια συγγένεια αντιλήψεων, επιλογών, αξιών και πρακτικών. Δηλαδή η κοινωνική τάξη είναι μια εξαναγκαστική φόρμα της εξουσίας και όχι μία συνειδητή κοινότητα ανθρώπων.

Δε θέλουμε να αναζητήσουμε συμμαχίες μέσα στους εξαναγκασμούς, αλλά μέσα στις επιλογές

Δεν μας ικανοποιούν οι εφήμερες «συνεργασίες» με αυτούς που πιθανόν κάποια στιγμή βρεθούμε δίπλα στο δρόμο ή σε ένα οδόφραγμα επειδή τους μείωσαν το μισθό ή τους απέλυσαν από τη δουλειά, χωρίς όμως οι ίδιοι ούτε για μια στιγμή να μην έχουν αμφισβητήσει ή αρνηθεί την ηθική της εργασίας. Με λίγα λόγια οι πέτρες που πετιούνται για να αποκτήσουν οι μάζες το δικαίωμα στην εργασία, στον καλό μισθό και στη σιγουριά της σύνταξης δεν είναι ίδιες με τις δικές μας. Εμείς αρνούμαστε την εργασία και των κόσμο των ιδιοκτητών.

Γ’ αυτό δεν αναζητούμε αυτούς που θέλουν να ξανακερδίσουν την εύνοια των εργασιακών δικαιωμάτων, του χαμένου κοινωνικού κράτους, αλλά αυτούς που είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα πάντα για να ξανακερδίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Άλλωστε ανάμεσα στους πρώτους θα βρεις τους μεγαλύτερους προδότες που στην πρώτη αναποδιά ή μπροστά στο δέλεαρ μιας υπόσχεσης που θα τους ανακουφίσει οικονομικά, θα σε εγκαταλείψουν, θα σε πουλήσουν ή ακόμα θα στραφούν εναντίον σου.

Αντίθετα στη δεύτερη περίπτωση, θα ανακαλύψεις μερικούς από τους πιο κοντινούς και αυθεντικούς φίλους και συντρόφους.

Αυτό δεν σημαίνει πως όταν εξελίσσεται ένας ενδιάμεσος κοινωνικός αγώνας εμείς μένουμε ουδέτεροι στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας. Αντίθετα αρπάζουμε την ευκαιρία να χτυπήσουμε ξανά και ξανά. Δεν χρειάζεται όμως να χαθούμε μέσα στη μάζα των εργατικών και λαϊκών συνελεύσεων για να πείσουμε ή πεισθούμε.

Χαρτογραφούμε την πόλη και μεταφέρουμε τον πόλεμο εκεί όπου θέλουμε εμείς. Όταν οι μπάτσοι είναι απασχολημένοι στο κέντρο της πόλης με τις οδομαχίες κάποιοι από μας δεν χρειάζεται να είμαστε εκεί για να συνεισφέρουμε πετώντας ακόμα μία μολότοφ. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την στρατιωτική απουσία των μπάτσων από τα υπόλοιπα σημεία της πόλης και να επιτεθούμε καταδρομικά σε αστυνομικά τμήματα, σε τράπεζες, σε πολυτελή εμπορικά κέντρα μεταφέροντας το χάος της αναρχικής εξέγερσης παντού.

Μας αρέσει να ρισκάρουμε τη ζωή μας μακριά από τους αμυντικούς αγώνες.

iv) FAI-IRF Ο ιστός των πυρήνων

Η πρόταση της FAI-IRF ικανοποιεί ακριβώς αυτήν την επιθυμία μας και μετατρέπει την άμεση αναγκαιότητα για επίθεση σε πρακτικό βίωμα εδώ και τώρα.

Η FAI-IRF δεν χρησιμοποιεί το ρολόι των κοινωνικών αγώνων. Οι δείκτες του δικού της ρολογιού έχουν καρφωθεί στο εδώ και τώρα.

Μέσα από την πρακτική θεωρία όλοι εμείς, οι αναρχομηδενιστές, αντιπολιτισμικοί, χαοτικοί δημιουργούμε το δικό μας διεθνές δίκτυο συνωμοσίας και άμεσης δράσης και περνάμε πρώτοι στην επίθεση.

Φτιάχνουμε μικρούς ευέλικτους πυρήνες που διαχέονται στο διάφανο κοινωνικό κάτεργο των μητροπόλεων, χτυπώντας αιφνιδιαστικά και συντονισμένα. Έτσι η FAI και η Σ.Π.Φ. υφαίνουν το δικό τους ιστό που σκοπό έχει να δηλητηριάσει τη λειτουργία του συστήματος. Δεν υπάρχουν πρωτόκολλα και καταστατικά για να συμμετάσχει κανείς στην περιπέτεια του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης. Ο κάθε σύντροφος μαζί με τους κοντινούς του μπορεί να δημιουργήσει ένα πυρήνα της FAI και να συμμετέχει στη διεθνή ανταρσία της Μαύρης Διεθνούς των Αναρχικών της Πράξης.

Έτσι συγκροτούνται πυρήνες που δίχως να γνωρίζει ο ένας τον άλλον αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις συγγένειας προωθώντας την άμεση δράση, την αντικοινωνική τάση και τη διεθνή αλληλεγγύη. Αυτά είναι τα τρία κλειδιά που συγκροτούν την FAI.Αυτό δεν σημαίνει πως η FAI-IRF είναι μια συγκεντρωτική οργάνωση που αφομοιώνει κάθε διαφορετικότητα στο όνομα της ομοιομορφίας. Αντίθετα οι πυρήνες της FAI μέσα από τις δράσεις τους ανακαλύπτουν εκτός από τις συμφωνίες τους και τις γόνιμες διαφορές τους. Με αυτόν τον τρόπο μέσα από τις διαφορετικές προκηρύξεις ξεκινάει ένας ουσιαστικός διάλογος που δεν έχει σαν στόχο να ανακαλύψει τη μία και μοναδική αλήθεια, αλλά να προωθήσει την εξέλιξη της πρακτικής θεωρίας.

Μόνο μέσα από τη διαφωνία και τη συντροφική διαλεκτική έρχεται η εξέλιξη του ατόμου και η όξυνση της έντασης της ζωής.

Οι σύντροφοι που συμμετέχουμε στο εγχείρημα της Fai-IRF προερχόμαστε όχι μόνο από διαφορετικές χώρες, αλλά και από διαφορετικές αναρχικές τάσεις. Ανάμεσά μας συναντάμε αναρχομηδενιστές, χαοτικούς, αντικοινωνιστές, αντιπολιτισμικούς, αντισπισιστές που ανακαλύπτουμε μέσα από τις πράξεις μας τη συγγένειά μας. Γιατί όπως έχει γραφτεί «συχνά τα λόγια χωρίζουν, αλλά οι πράξεις, μας κάνουν να συναντιόμαστε ξανά». Η FAI λοιπόν δεν φοράει ιδεολογικές ταμπέλες δεν ανέχεται ιδεολογικά δόγματα, αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα και τις εντάσεις της και προωθεί τη διαρκή αναρχική εξέγερση.

Κείμενα όπως «η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης» του Συντρόφου Nikola Gai μας προφέρουν το έδαφος να μιλήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να συνεχιστεί αυτός ο διάλογος με κείμενα, με γράμματα κρατουμένων, με προκηρύξεις άμεσης δράσης.

Η FAI δυναμώνει όλο και πιο πολύ, Η νέα αναρχία εξαπλώνεται σε εδάφη που μέχρι χθες η Μαύρη Διεθνής ήταν απλώς μια φήμη.

Αυστραλία, Ρωσία, Λευκορωσία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Περού, Φινλανδία, Βολιβία, προστίθενται στις χώρες που ήδη έχουν «μολυνθεί» από τη FAI όπως η Ιταλία, η Ινδονησία,η Ελλάδα, η Αγγλία, η Χιλή, το Μεξικό, η Ισπανία…

Τώρα το στοίχημα δυναμώνει. Η άμεση δράση των αναρχικών της πράξης σκοτώνει τις αναστολές και την λιγοψυχία των παραδοσιακών αναρχικών που φοβούνται να ρισκάρουν για να μην χάσουν τις ψευδαισθήσεις που έχουν για την αιώνια στιγμή της μαζικής αφύπνισης.

Γι’ αυτό όταν η Σ.Π.Φ. και η FAI εφαρμόζουν την αναρχική πράξη στο εδώ και τώρα, οι θιασώτες του αναρχικού χώρου αντιδρούν με φόβο, άμυνα και συκοφαντία μπροστά στις δράσεις που ξεπερνούν την ψευτοαναρχική τους ρητορική.

Τελειώσαμε με τις δικαιολογίες των δειλών.

Το ψέμα των ώριμων αντικειμενικών συνθηκών , η προσμονή της συνειδητοποίησης της κοινωνίας και το άλλοθι των μικρών συμβολικών ενεργειών για την οικειοποίηση των μέσων από όλους κατάντησε βαρετό.

Τις συνθήκες τις φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, δεν περιμένουμε τις μάζες για να περάσουμε πρώτοι στη σύγκρουση με την εξουσία και σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός της βίας για να κατασκευάσει έναν εκρηκτικό μηχανισμό ή να πατήσει τη σκανδάλη ενός πιστολιού. Το μόνο που χρειάζεται είναι αναρχική συνείδηση και επιθυμία για την άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης.

Η FAI και η Σ.Π.Φ. μαζί με όλους τους αναρχικούς της πράξης επιτίθενται στην ησυχία των πολλών και δημιουργούν τις πιθανότητες για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και άναρχης ζωής.

«Στον κόσμο αυτόν αν ήρθες μόνο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να φύγεις, δεν έχεις να φοβηθείς από τίποτα. Ποτέ δεν πειράζουν τον ήσυχο άνθρωπο. Μόνο που η ασχήμια αυτού του κόσμου, έχει κτιστεί από τους ήσυχους. Γιατί οι ήσυχοι με την απάθειά τους βοήθησαν την ασχήμια να γίνει χειρότερη»

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ 10,100,1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ FAI – IRF

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Τσάκαλος Χρήστος

Από Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς –FAI-IRF

Φυλακές Κορυδαλλού- Σεπτέμβρης 2013

Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 2013 και δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Μοίρασμα κειμένου απο αναρχική ομάδα Αιγίου

Την περασμένη Παρασκευή 7 Φλεβάρη μοιράστηκε κείμενο από ομάδα 5-6 συντρόφων στην Πλατεία Αγίας Λαύρας και στους κεντρικούς δρόμους της πόλης του Αιγίου.
Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε αναγκαία,προκειμένου να ενημερωθεί η τοπική κοινωνία για μια σειρά ζητημάτων ,και την θέση των αναρχικών πάνω σε αυτά.
Απέναντι στην καταπίεση,την καταστολή ,τον κοινωνικό κανιβαλισμό -φασισμό,τα αφεντικά και τα τσιράκια τους
μόνος δρόμος είναι η αντίσταση
Καμία ελευθερία στους εχθρούς της.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Στις 17 Φλεβάρη 2014 δικάζονται 5 άτομα που συνελήφθησαν στη διαδήλωση της 7ης Δεκέμβρη 2008 στην Πάτρα, μια μέρα μετά το ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης που για περισσότερες από δυο βδομάδες εξαπλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας ταρακουνώντας συθέμελα το σύστημα.

Σήμερα, σε ένα περιβάλλον ευρείας κοινωνικής απονομιμοποίησης του καθεστώτος, η οποία εντείνεται εξαιτίας της συνολικής καπιταλιστικής κρίσης, η κρατική καταστολή αναβαθμίζεται προωθώντας την επιβολή ενός διαρκούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.

Διαδηλώσεις χτυπιούνται λυσσαλέα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αγωνιστές δέχονται εισβολές της αστυνομίας στα σπίτια τους με διάφορα προσχήματα, συλλαμβάνονται, διώκονται με διογκωμένα κατηγορητήρια, ξυλοκοπούνται, βασανίζονται και φυλακίζονται με ανύπαρκτα στοιχεία, απεργοί επιστρατεύονται, ποινικοποιείται η πολιτική και συνδικαλιστική δράση, ενώ την ίδια ώρα το καθεστώς θωρακίζεται νομικά απέναντι στους κοινωνικούς-ταξικούς του εχθρούς και τα μιντιακά φερέφωνα της κρατικής προπαγάνδας επιχειρούν με κάθε τρόπο να εγκληματοποιήσουν όσους αντιστέκονται και να πείσουν για το μάταιο και το ανώφελο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Απέναντι στις κρατικές κατασταλτικές επιθέσεις, να αντιπαραθέσουμε ένα πλατύ μέτωπο όλων των αντιστάσεων από τα κάτω. Να μείνουμε ανυποχώρητοι στο πρόταγμα της συνολικής ανατροπής του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, στο πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης, της διεκδίκησης μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Να μην αφήσουμε να κυριαρχήσει ο φόβος!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 7ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

http://ipposd.wordpress.com/

Εμείς πότε θα τους ανταποδώσουμε την «επίσκεψη»;

ενα κειμενο για τις εισβολες στα σπιτια αγωνιστων.

Όταν εμποδίζουν τους σκοπούς του κράτους, όλες οι ελευθερίες, ακόμα και οι αστικές, γίνονται κουρελόχαρτο. Η τρομοκρατική οργάνωση «Ελληνική Αστυνομία», προφασιζόμενη τις έρευνες για τον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού, έχει εξαπολύσει τις τελευταίες ημέρες ένα κύμα συνεχών εισβολών σε σπίτια αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτοοργανωμένα και κοινωνικά εγχειρήματα, το οποίο ξεκίνησε από τις 21-1. Έκτοτε ο αριθμός των εισβολών έχει φτάσει τις 40, πάντα με τη γελοία πρόφαση περί «ανωνύμων καταγγελιών».

Το κύμα αυτών των εισβολών φυσικά κάθε άλλο παρά μεμονωμένο σε σχέση με τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες είναι. Οτιδήποτε απειλεί, έστω και δυνητικά, τις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες λανσάρεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των κεφαλαιοκρατικών μηχανισμών ως αποδιοπομπαίος τράγος, βιώνει στο πετσί του το ολοκληρωτικό πρόσωπο του δόγματος της ασφάλειας. Μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα ακόμα είναι η δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι από λιμενικούς και η επίθεση φασιστών στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι, υπό την προκλητική κάλυψη των μπάτσων. Το κράτος ασελγεί επίσης σε όλους όσους ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, με τις εξώσεις στα σπίτια και τις διακοπές θέρμανσης και ρεύματος (να μην ξεχνάμε και τη σύλληψη μετανάστριας, που έχασε το παιδί της από έγκαυμα λάμπας πετρελαίου που λειτουργούσε ελλείψη ρεύματος) να αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του πόση σχέση έχουν ο καπιταλισμός και το Κράτος με την Πρόνοια, ειδικά όταν το παγκόσμιο ρεύμα της Αγοράς επιτάσσει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο.

Ενδεχομένως κάποιος να καταλόγιζε την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη όχι στον ίδιο το θεσμό του Κράτους, αλλά σε μια τάχα κατάχρηση των νόμων από την κυβέρνηση και εκτροπή από την αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθότι το νομικό οπλοστάσιο της αστικής δημοκρατίας αρκεί για να έχουν οι εχθροί των κεφαλαιοκρατών ολοκληρωτική αντιμετώπιση. Εδώ να αναφέρουμε τον ισχύοντα εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβρη του 2010) νόμο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εισήγαγε ο Ισπανός βουλευτής Πέδρο Αγκραμουτ, και ο οποίος προβλέπει ότι «Παρότι οι ελευθερίες της έκφρασης και της συνάρθροισης αποτελούν τους πυλώνες μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας, η άσκηση τους μπορεί να περιοριστεί, ιδίως όταν ένας τέτοιος περιορισμός αντιστοιχεί σε μια πιεστική κοινωνική ανάγκη». Με άλλα λόγια, χωρίς καμία περαιτέρω ανωμαλία στην αστική δημοκρατία, κάθε αγωνιζόμενος μπορεί να βαφτιστεί «εχθρός της κοινωνίας» και να υποστεί μεταχείριση δικτατορικών προδιαγραφών.

Προς το παρών βέβαια, το κράτος δεν έχει χρειαστεί να καταφύγει σε περιστολή των ελευθεριών αυτών για να καταστείλει τους αγωνιζόμενους. Η εισβολή όμως των λακέδων του στον προσωπικό χώρο ατόμων, αποσκοπεί, πέρα από την προσπάθεια τρομοκράτησης τους και στην απομόνωση και τον αποπροσανατολισμό του κινήματος. Η παντελής σχεδόν έλλειψη προβολής των συμβάντων από τα καθεστωτικά μέσα, αποδεικνύει την προσπάθεια να μπλέξουμε σε έναν πόλεμο που αφορά την ίδια την προάσπιση μας σαν δομές χειραφέτησης, καθιστώντας μας έτσι αδύναμους να ασχοληθούμε με τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, με τελικό στόχο την περιθωριοποίησή μας.

Βιώνουμε μία φάση ύφεσης για το κίνημα. Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από μια φθίνουσα δυναμικότητα. Μάλιστα, αν παρατηρήσει κανείς τα χρονικά, η πτώση αυτή της δυναμικότητας και της μαζικότητας συμπίπτει με την περίοδο των εκλογών, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο τους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του συστήματος. Η απάθεια και η λογική της ανάθεσης κυριαρχούν, με το μεγαλύτερο κομμάτι των δυσαρεστημένων από την υπάρχουσα κατάσταση ατόμων να αναζητούν διέξοδο είτε στον ατομικό δρόμο, είτε στην ταύτιση με κομματικές και τεχνοκρατικές «αυθεντίες». Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει όχι μόνο να μην υποταχθούμε στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση, αλλά και να αναβαθμίσουμε την οργάνωση μας για να δώσουμε μια συνολική, συλλογική και αδιαμεσολάβητη απάντηση για την υπεράσπιση του χώρου ζωής μας, τόσο από τους πηληκιοφόρους μπάτσους όσο και από τα αφεντικά τους, τους γραβατοφόρους -και μη- κεφαλαιοκράτες.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
senza classi
ελευθεριακή συλλογικότητα

http://senzaclassi.squat.gr

Μπάτσοι-ναζί το ίδιο μαγαζί!

Ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο!

Ενώ η φασιστοσύναξη συνεχίστηκε ανενόχλητα και εξελίχθηκε σε πορεία -απόδειξη των μονομερών απαγορεύσεων- οι μπάτσοι επιτέθηκαν βάναυσα και “αναίτια” -ο μόνος λόγος της επίθεσης ήταν η παρουσία αντιφασιστών στο δρόμο της αντίστασης- στην αντιφασιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός συντρόφου ο οποίος νοσηλεύεται, ενώ έχει ανακοινωθεί η σύλληψή του και καλέστηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο Γενηματά.

Η αντιφασιστική συγκέντρωση ανασυντάχθηκε λίγο αργότερα στο Μοναστηράκι για να χτυπηθεί για δεύτερη φορά. Οι μπάτσοι εισέβαλαν μέσα στο σταθμό και εκτός από τις προσαγωγές κυνηγούν αντιφασίστες διαδηλωτές μέσα στις γραμμές του τρένου.

Φωτογραφίες
http://www.social-revolution.gr/2014/02/a-1-2014.html

Μέσα σε συνθήκες συνεχούς και βαθιάς φτώχειας και εξαθλίωσης ολόκληρης της κοινωνίας, μέσα σε συνθήκες καταστολής για τους αγωνιστές ντόπιους και ξένους, 4 μήνες μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η ναζιστική συμμορία προσπαθεί να ανακάμψει με συνεχείς προκλήσεις.

Πάρα τη δύσκολη θέση που έχουν περιέλθει μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, επιχειρούν τώρα ενόψει εκλογών να ανασυγκροτήσουν το στρατόπεδο τους. Και ενώ καλά-καλά δεν έχουν θαφτεί τα πτώματα των νεκρών γυναικόπαιδων στο Φαρμακονήσι, ενώ ακόμα είναι νωπό το αίμα του Σεχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα, τα φασιστοειδή βγήκαν από τις τρώγλες τους και επιτίθενται, με την κάλυψη της αστυνομίας, σε καταλήψεις και στέκια (Ρεσάλτο-Κερατσίνι), σκυλεύουν το νεκρό Παύλο βεβηλώνοντας τον τόπο που τον δολοφόνησαν. Δύο βδομάδες αργότερα, εμφανίζονται πάλι με την καθιερωμένη συγκέντρωση για τα Ίμια. Μια επέτειο που μερικά χρόνια πριν το αντιφασιστικό κίνημα με την άμεση απάντησή του κατάφερε να ματαιώσει, παρά την συντεταγμένη δράση μπάτσων και χρυσαυγιτών και τον σοβαρό τραυματισμό 2 συντρόφων από τα ναζιστικά μαχαίρια.

Τα μαχαίρια των ναζί, οι δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι πολιτικές εξαθλίωσης αποτελούν κομμάτια της ίδιας βαρβαρότητας.

Κανένα κράτος και καμία δικαιοσύνη δεν περιμένουμε ότι θα “τιμωρήσει” τους ναζί και τους φασίστες. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, τα αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, ντόπιοι και μετανάστες, εργάτες και άνεργοι, φοιτητές και μαθητές, που υπερασπιζόμαστε τόσα χρόνια στους δρόμους, απέναντι στην κρατική καταστολή και τους πάντα πρόθυμους φασίστες, την ίδια μας την ύπαρξη όπως και κάθε κοινωνική κατάκτηση.

Κανένας αγώνας ενάντια στις ορέξεις του τοπικού και διεθνούς συρφετού των αφεντικών, δεν μπορεί να είναι νικηφόρος όσο δεν τσακίζονται στους δρόμους οι ναζιστικές συμμορίες. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας για την κοινωνική ισότητα, ελευθερία και συλλογική ευημερία, είναι αγώνας ενάντια στην εμπροσθοφυλακή των εξουσιαστών, είναι αγώνας για την φυσική επιβίωση της εκμεταλλευόμενης κοινωνικής βάσης και των δομών της.

Κάθε αγώνας ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας είναι και αντιφασιστικός και κάθε αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι και αγώνας ενάντια σε κράτος και αφεντικά.

https://athens.indymedia.org